Recenzje

O tym, że komiks jest przede wszystkim sztuką opowiadania obrazem, przypominają nam raz na jakiś czas dzieła wyjątkowe i wykraczające poza skonwencjonalizowane ramy masowej twórczości. Odwołanie się do konwencji graficznej otwiera przed twórcą bogate możliwości w zakresie konstruowania wieloznacznych i metaforycznych sekwencji, ale i zmusza go do większej konsekwencji dramaturgicznej. Nicolas Presl, którego twórczość wciąż pozostaje niestety niewystarczająco znana w Polsce, zalicza się z pewnością do tych właśnie komiksowych artystów, u których rezygnacja z warstwy słownej świadczy zarówno o autorskim i dobrze rozpoznawalnym stylu, jak i przemyślanym wyborze koncepcyjnym, wspierającym główną myśl graficznej opowieści.

Nicolas Presl: Boska kolonia
Lokator

Z pozoru wydaje się, że o Holocauście zarówno w sztuce, jak i historiozofii zostało powiedziane już wszystko. Mimo upływu lat nadal wzbudza zainteresowanie - pamiętników, filmów i osobistych świadectw stale przybywa. Jednym z nich jest komiks Córka Mendla Martina Lemelmana inspirowany wojennymi i okołowojennymi doświadczeniami matki autora oraz jej najbliższej rodziny.

Gusta Lemelman i Martin Lemelman: Córka Mendla
Wydawnictwo Komiksowe

Rabin ma kota. Kot ma poglądy. Tak można zaanonsować fabularny elementarz komiksowego pięcioksięgu Joanna Sfara, opublikowanego w zbiorczym albumie przez Wydawnictwo Komiksowe. Zgodnie z ludowym porzekadłem, „gadałby kotek, ale język krotek”. Ale kot rabina rzeczywiście mówi. A kiedy zaczyna, prawdy w jego słowach tyle, co kot napłakał. Im więcej jednak wypowiada się o ludziach, życiu czy judaizmie, a przeciw wszelkiemu dogmatyzmowi myślenia - tym bardziej rysunkowe kadry Kota rabina rozświetla pogodna, filozoficzna mądrość, zdrowe, egzystencjalne powątpiewanie, a wreszcie nieposkromiony optymizm. Bajkowy, czyli prawdziwy.

Joann Sfar: Kot rabina
Wydawnictwo Komiksowe

„Reportaż to mnóstwo czekania”, mówi tytułowy bohater Fotografa, Didier Lefèvre. To czujne odławianie drogocennych „scen z życia” ze strumienia powszedniości. Podpisany przez trzech autorów album samym swym zaistnieniem przypomina o oczekiwaniu - na opowiedzenie historii, znacznie dłuższej niż ułamkowe sześć z czterech tysięcy klisz, jakie udało się opublikować Didierowi po powrocie z Afganistanu w 1986 roku. Fotograf powstał jako fotoreportaż utrwalający obserwacje afgańskiej codzienności, uzupełniony o rysunkową dokumentację chwil, które są czekaniem na „właściwą” opowieść. I w jednych, i w drugich zawarł się pokaźny kawałek ludzkiego życia.

Didier Lefèvre, Emmanuel Guibert, Frédéric Lemercier: Fotograf
Wydawnictwo Komiksowe

Całość Za Imperium obejmowała będzie prawdopodobnie blisko dwieście stron, dużego formatu. Fikcja historyczna zakrojona z rozmachem - i pod względem rozmiaru, i zawartości fabularnej. Tom Honor jest pierwszą z trzech części i w zasadzie stanowi wstęp do właściwej opowieści o doborowym oddziale rzymskich żołnierzy wyruszających na rozkaz cezara w wędrówkę po nierozpoznanych jeszcze terytoriach, by rozszerzać panowanie Imperium. Główny bohater, Glorim Cortis, narrator (konwencja dziennika dowódcy), zdobył właśnie ostatnie niepodległe królestwo - co widzimy w porażającej sekwencji prologowej - i otrzymuje wyróżniające zadanie. Dobiera najlepszych żołnierzy (główny trzon grupy znamy z prologu), przekracza granice. Początek marszu, pierwsze zetknięcie z jakimś dotąd nieujarzmionym ludem, pierwsze sygnały wątpliwości żołnierzy, które Cortis musi przełamać.

Mervan Chabane i Bastien Vives, Sandra Desmazi: Za imperium, tom I: Honor
Centrala - Central Europe Comics Art

Z Fugazi dobiega jednostajna muzyka

Jakub Jankowski [7 grudnia 2013] > > >
„Komiks Marcina Podolca na podstawie wspomnień Waldemara Czapskiego, założyciela Fugazi Music Club” głosi okładka najnowszej pracy autora m.in. komiksów Ser-ce, Kapitan Sheer, Czasem i Wszystko zajęte. Okładkowa informacja o autorstwie oraz współautorstwie płynnie przechodzi w tytuł tego ponad dwustustronicowego albumu - Fugazi Music Club. Oprócz opowieści komiksowej zawiera on również zdjęcia koncertowe i klubowe, reprodukcje plakatów koncertowych oraz informacje o architekcie budynku kina W-Z (Mieczysław Piprek), w którym Fugazi Music Club działał.

Marcin Podolec: Fugazi Music Club
Kultura Gniewu

Thomas Ott jest twórcą bez wątpienia inspirującym. Jeśli ktoś miałby jednak jakiekolwiek wątpliwości, to Kultura Gniewu wydała niedawno album potwierdzający prawdziwość tego twierdzenia. Thomas Jane i Tab Murphy po lekturze komiksów Otta postanowili skorzystać z jego jakże kinowo kadrowanych wizji i nastroju, który kreują, czego wynikiem był film Mroczna kraina (Dark Country, Thomas Jane, 2009). Twórcy produkcji postanowili wszakże pójść krok dalej i poprosili o zaadaptowanie swego scenariusza w formie komiksowej. Poprosili oczywiście Thomasa Otta.

Tab Murphy, Thomas Jane i Thomas Ott: Nowożeńcy
Kultura Gniewu

Pierwszy kontakt wzrokowy z antologią Powrót Barbarzyńców i nie należy do dość osobliwych. Jej okładka zamiast zapraszać do środka, wynosi czytelnika w sferę science fiction. Widniejący na obwolucie latający obiekt pełny jest postaci mających tajemnicze plany i niesprecyzowane zamiary wobec... czytelnika. Po prostu kosmos. Taka okładka budzi ciekawość, a także rodzi pytania.

Różni autorzy: Powrót Barbarzyńców i nie
Biuro Literackie

Na praskim festiwalu Komiksfest w 2011 roku komiks Lucie Lomovej Dzicy otrzymał nagrodę za najlepszy scenariusz i został uznany za czeski komiks roku. Zabierając się do lektury, liczyłam na to, że choć na krótką chwilę zostaną zaspokojone moje potrzeby dotyczące zarówno czytania komiksów, jak i obcowania z kulturą czeską. Na próżno.

Lucie Lomová: Dzicy
Fundacja Tranzyt / Centrala - Central Europe Comics Art

Po kilku latach oczekiwania Człowiek Paroovka powraca w trzecim komiksie ze swoimi przygodami, a wraz z nim reszta dziwacznej menażerii stworzonej w umysłach Marka Lachowicza (scenariusz i rysunek) i Tomasza Kuczmy (kolor). W przeciwieństwie do dwóch poprzednich zeszytów (Człowiek Paroovka vs. Grand Banda z 2006 oraz Człowiek Paroovka. Dorysuj mu wąsy z 2007), które były zbiorami krótszych historii, w Gorących głowach dostajemy pełny metraż zwariowanych perypetii garmażeryjnego herosa.

Marek Lachowicz, Tomasz Kuczma: Człowiek-Paroovka. Gorące głowy
kultura gniewu

W Powrotach Katarzyny Kaczor otrzymujemy od Centrali nie tyle komiks, ile zilustrowany wiersz. Przy czym jest to wiersz składający się z kilku zaledwie słów na początku, a później wyciszony (poza kilkoma słowami zamknięcia) do jedynie emocjonalnego rytmu.

Katarzyna Kaczor: Powroty
Centrala

Postmodernizm rzadko kiedy bywa prawdziwie interesujący, ponieważ przeważająca większość utworów go reprezentujących nie ma do zaoferowania niczego ponad żonglerkę rozmaitych stylistyk i parafraz. Żonglerkę, dodajmy, z reguły jałową, będącą nie środkiem, lecz celem samym w sobie. Na tym wysypisku śmieci, jak zwykło się postmodernę określać, czasem rosną jednak kwiaty. Jednym z nich jest australijski Przybysz.

Shaun Tan: Przybysz
kultura gniewu